Beste collega’s, studenten en bewoners van Maastricht,

De situatie op de universiteiten in ons land houdt ons allemaal bezig. Niet alleen bij ons in Maastricht, maar in vele universiteitssteden lopen de gemoederen regelmatig hoog op. 

Vandaag schrijf ik dit bericht om aan jullie te vertellen dat we in Maastricht ons best doen om naar iedereen te luisteren. We willen iedere stem de ruimte geven om zich te laten horen. We zijn niet voor niets een academische gemeenschap. Een gemeenschap die bestaat bij de openheid, veelkleurigheid en complexiteit van debat, feiten, en uitwisseling. 

Wel maken het College van Bestuur en alle decanen zich elke dag grote zorgen. Een herhaling van wat zich eerder in Amsterdam heeft afgespeeld – het geweld, de vernieling, de onveiligheid – is iedere academische instelling onwaardig. Het past simpelweg niet bij waar een universiteit voor op aarde is.

Via deze weg willen wij daarom iedereen laten weten – of je nu werkt, studeert of dichtbij de universiteit woont – dat we bij elke ontwikkeling rondom welke vorm van protest dan ook, de veiligheid vooropstellen. Altijd. Veiligheid en integer handelen zijn voor ons de leidende waarden bij elke ontwikkeling die nog komen gaat. Ik heb het dan over de veiligheid en integriteit van iedereen: bewoner, student, collega én actievoerder. 

Met deze waarden hoog in het vaandel, zijn mijn inspanningen op dit moment dan ook volledig gericht op het de-escaleren van de situatie bij ons op het terrein. Ik wil dat het ons lukt om te bewijzen dat we over een verschrikkelijk conflict buiten onze landsgrenzen, binnen ónze academische gemeenschap veilig van gedachten kunnen wisselen. Als wij daar in slagen, in één van de meest internationale en diverse steden van Nederland, dan mogen we ons met recht een stad noemen waarin mensen van generatie op generatie, telkens weer leren leven met verschillen.

Dat is – op z’n zachtst gezegd – niet eenvoudig.

Ik krijg dagelijks berichten van mensen die zeggen ‘Rianne, waarom sta je zo’n demonstratie überhaupt toe? Waarom verwijder je die mensen niet van je terrein?’ En ik schrik daarvan. Als de aanhoudende situatie in Gaza iemand van binnen onze UM-gemeenschap zó hoog zit dat deze persoon daar met veel emotie voor wil demonstreren, dan is daar ruimte voor. Zolang het niet uit de hand loopt, en niet gekaapt wordt door mensen of organisaties met niet-vreedzame doelen, uiteraard. En dat is tot nu toe bij ons gelukkig nog niet het geval geweest. Laten we dat zo houden.

Zoals gezegd: bij ieder dilemma dat de komende weken op mijn bordje landt, denk ik in eerste instantie en boven álles aan jullie veiligheid. Dus kunnen op sommige locaties alleen nog mensen met een UM-card naar binnen en zie je op meer plekken beveiliging rondlopen. Niet ideaal, maar voor dit moment in mijn ogen wel het verstandigst.

Hoe je ook denkt over welk conflict op welke plek ter wereld dan ook, aan de Universiteit Maastricht kan niemand zijn of haar visie en gedachten gepaard laten gaan met vernieling, geweld en onveiligheid. Zodra die drie de plek dreigen in te nemen van argumenten, bevlogen stembanden en respectvol luisterende oren – dan komt het moment waarop we daadwerkelijk uitgepraat zijn veel te dichtbij. En dat zou enorm verdrietig zijn. 

Onze academische gemeenschap bijeen houden is afhankelijk van de inspanningen van ons allemaal. We mogen ons dan ook rijk prijzen met het open en democratische karakter van onze gemeenschap. Er zijn vele gesprekken gepland met veel verschillende groepen binnen onze gemeenschap – waaronder ook de Joodse gemeenschap van staf en studenten. Ondertussen is er komende vrijdag ook een extra ingelaste universiteitsraad. We hebben een universiteitsraad die op bezoek gaat bij de demonstranten, zich laat infomeren over hun doelstellingen en vervolgens ook weer met het College van Bestuur in gesprek gaat. Hopelijk lukt het dankzij deze en vele andere manieren, om recht te blijven doen aan de veelheid en veelkleurigheid van alle gevoelens die er leven in de harten en hoofden van UM-personeel en -studenten. 

Het is aan ons allemaal om elkaar uiteindelijk te kennen in de gevoelens van woede, verdriet en machteloosheid die op zoveel fronten worden gevoeld. 

Mede namens mijn collega’s in het College van Bestuur en alle decanen van de Universiteit Maastricht,

Rianne Letschert
Voorzitter Universiteit Maastricht